Στέλιος ΣέρραςΟ τίτλος της ταινίας, σύμφωνα και με το θέμα που διαπραγματεύεται, αφορά τον όρο “mass shooting” που έχει να κάνει με την αδιάκριτη ένοπλη επίθεση, σε δημόσιους χώρους, με αποτέλεσμα τον θάνατο ή τον τραυματισμό, αθώων ανθρώπων. Στην προκειμένη περίπτωση της ταινίας, πρόκειται για (άλλη μία) επίθεση -δυστυχώς- σε κάποιο αμερικάνικο σχολείο…
Υπόθεση
Έξι χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα μιας ένοπλης επίθεσης σε ένα αμερικάνικο σχολείο, που κόστισε τις ζωές πολλών παιδιών, οι γονείς ενός θύματος αποφασίζουν να συναντηθούν με τους γονείς του δράστη, με σκοπό να μιλήσουν, να βρουν απαντήσεις στα βασανιστικά “γιατί”, να λυτρωθούν και να προχωρήσουν μπροστά.
Με τις μεσολαβήσεις δικηγόρων, κοινωνικών λειτουργών και άλλων φορέων, αποφασίζουν να συμμετάσχουν σε μία συνάντηση σε “ουδέτερο έδαφος”, σε κάποιο δωμάτιο μια επαρχιακής εκκλησίας. Έχοντας χάσει και τα δύο ζευγάρια γονέων τα παιδιά τους (ο θύτης, κι ένα από τα θύματα), προσδοκούν να πάρουν “απαντήσεις” οι μεν από τους δε, πιστεύοντας ότι θα ελαφρύνει, κατά κάποιο τρόπο, το δράμα τους και το φορτίο που κουβαλάνε, τα τελευταία 6 χρόνια, μετά το τραγικό γεγονός.
Μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες και το αριστοτεχνικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού ηθοποιού Fran Kranz, η ταινία είναι μια ωδή στον Άνθρωπο, στα πολυποίκιλα ανθρώπινα δράματα, βιωμένα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, με την ύστατη συνειδητοποίηση, ότι πολλά από τα “γιατί” που μας βασανίζουν ενίοτε, απλά, δεν έχουν απάντηση.
Τα συναισθήματα, χείμαρρος που ξεχειλίζουν, παρασέρνοντάς μας πότε στην λύπη, στο πένθος, στην εκδίκηση, και πότε στη συμπόνια, στη συμπάθεια, στην κατανόηση, μέχρι την λύτρωση της συγχώρεσης. Μια ταινία που θα δυσκολέψει όσους έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις ή την απώλεια αγαπημένων προσώπων και “κουβαλάνε τον δικό τους σταυρό”, αλλά θ’ αποζημιώσει στο έπακρο όσους την προσεγγίσουν “σφαιρικά”, αποφεύγοντας την ταύτιση με οποιαδήποτε πλευρά.
Η ταινία δεν αναπαριστά κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, αλλά με τόσα περιστατικά που έχει καταγεγραμμένα η Αμερική, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αντλήσει υλικό ο σκηνοθέτης. Ο Fran Kranz, δήλωσε σε συνέντευξή του, ότι επηρεάστηκε πολύ από τα γεγονότα της επίθεσης, στο Λύκειο του Parkland της Φλόριντας, το 2018, όπου ένας 19χρονος άνοιξε πυρ και σκότωσε 17 ανθρώπους, ενώ τραυμάτισε άλλους 17.
Ο Kranz ενημερώθηκε για το περιστατικό, στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του, και συγκλονίστηκε ακούγοντας τους συγγενείς των θυμάτων, τον θρήνο και τα αμέτρητα, βασανιστικά, αναπάντητα ερωτήματα. Σκέφτηκε την “Επιτροπή Αλήθειας, Συμφιλίωσης και Αποκατάστασης” που είχε ιδρυθεί στην Νότιο Αφρική, μετά το τέλος του Απαρτχάιντ, για να διερευνήσει τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο του ρατσιστικού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένων απαγωγών, δολοφονιών και βασανιστηρίων. Για τα επόμενα δύο χρόνια, διάβαζε μόνο τέτοια βιβλία, και παρόλο που δίστασε στην αρχή, τελικά τόλμησε, ν’ αναδείξει το πόσο σημαντική μπορεί να είναι η ιδέα της “Συμφιλίωσης και Αποκατάστασης”, σε περιστατικά μαζικών δολοφονιών, όπως αυτές που συνέβησαν σε σχολεία.
“Επέλεξα να κρατήσω την ταινία, να διαδραματίζεται εξολοκλήρου στην αίθουσα της εκκλησίας, χωρίς εικόνες βίας κι αναδρομές από την επίθεση, κάτι που θα μου ήταν πολύ εύκολο να κάνω. Όμως το να έχεις απέναντί σου ανθρώπους, με τους οποίους διαφωνείς, τους κατηγορείς και τους μισείς, είναι συγκλονιστικότερο. Ήθελα να το αναδείξω αυτό, να το φέρω στο επίκεντρο, με τους ανθρώπους-πρωταγωνιστές, να έχουν στη διάθεσή τους μόνο τις εκφράσεις, τα λόγια και τα συναισθήματά τους, για να κατανοήσουν -ει δυνατόν- ο ένας την θέση του άλλου, και να δουλέψουνε μαζί, πάνω σε αυτό”.
Η ταινία γυρίστηκε σε 2 εβδομάδες, με 4 ημέρες εξωτερικών γυρισμάτων και έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance τον Ιανουάριο του 2021 ενώ προβλήθηκε στις αίθουσες τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, αποφέροντας περίπου 257 χιλιάδες δολάρια παγκοσμίως.
Τελικά, δεν χρειάζεται πακτωλός1 χρημάτων για να γίνει μία καλή ταινία· ούτε ειδικά εφέ τελευταίας τεχνολογίας, ούτε να “ξεπατικώνονται” οι φιγούρες από κάθε κόμικ προς εύκολη πέψη ανούσιων σεναρίων. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ένα καλό story, που να έχει κάτι να πει, καλές ερμηνείες -όχι απαραίτητα πρωτοκλασάτων ηθοποιών, κι ένας χαρισματικός σκηνοθέτης· και ο συνδυασμός των παραπάνω, δυστυχώς σπανίζει.
- Ο Πακτωλός, είναι ένα ποτάμι της Τουρκίας, που στην αρχαιότητα, περνούσε μέσα από τις Σάρδεις, την πρωτεύουσα της Λυδίας. Ο Πλούταρχος τον αναφέρει σαν “Χρυσορρόας” καθώς στην κοίτη του υπήρχε χρυσάφι και σε αυτόν οφείλονταν ο μυθικός θησαυρός του Κροίσου, βασιλιά των Λυδών.
Σύμφωνα με κάποιες αρχαιοελληνικές παραδόσεις, ο Χίος, γιος του Απόλλωνα και της Απαθίππης, κατάφερε να κλέψει από τους θησαυρούς του Βασιλιά Κροίσου, μοιράζοντας στους δικούς του το χρυσάφι. Η φρουρά τον καταδίωξε κι αυτός έπεσε στα νερά του ποταμού, που ονομάστηκε Χρυσορρόας…
Σε άλλες αρχαιοελληνικές αναφορές, ο Πακτωλός ήταν ένας νέος ο οποίος κατά την διάρκεια των μυστηρίων της Αφροδίτης, βίασε κατά λάθος την αδερφή του. Όταν κατάλαβε τι είχε κάνει, αυτοκτόνησε πέφτοντας στα νερά του ποταμού Χρυσορρόα, ο οποίος έκτοτε πήρε το όνομά του.
Σε μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την Μυθολογία, ο Διόνυσος συμβούλεψε τον Μίδα να πλύνει εκεί τα χέρια και το κεφάλι του, περνώντας έτσι τη δύναμή του στο ποτάμι, που άρχισε ν’ αναβλύζει χρυσάφι. Από τότε ο ποταμός έγινε συνώνυμος του χρυσού που βρίσκονταν στην κοίτη του, αλλά και της κάθε λογής ανθρώπινης ευδαιμονίας και αφθονίας. ↩︎
Team Spectroom
Άφησε ένα σχόλιο...