Με την πρώτη ματιά, έβλεπε κανείς, απλώς μια γριούλα…
Έσερνε αργά, τα βήματά της πάνω στο χιόνι, ολομόναχη, σκυθρωπή με σκυμμένο το κεφάλι…
Όσοι περαστικοί τύχαινε να διασχίσουν εκείνο το πεζοδρόμιο της πόλης, αποτραβούσαν “ενοχλημένοι” το βλέμμα τους, σαν να ήθελαν να ξεχάσουν, ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν, ούτε κι όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα…
Ένα νέο ζευγάρι, μιλούσε μεγαλόφωνα και γελούσε, με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα. Ούτε που πρόσεξαν τη γριούλα…
Μια μητέρα, περπατούσε γρήγορα τραβολογώντας δυο παιδιά απ’ τα χέρια, που βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς τους. Ούτε αυτοί έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς, είχε μάλλον το νου του, σε ουράνια θέματα… αφού κι αυτός προσπέρασε, παριστάνοντας τον βιαστικό, κάνοντας ότι δεν την πρόσεξε…
…Γιατί αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν, ότι η γριούλα δεν φορούσε καθόλου παπούτσια…
Περπατούσε ξυπόλητη, πάνω στο παγωμένο χιόνι!
Με τα δυο της, μελανιασμένα από το κρύο, χέρια, προσπάθησε να μαζέψει γύρω από τον λαιμό της, το χωρίς κουμπιά, φθαρμένο παλτό που φορούσε.
Στο κεφάλι της είχε τυλιγμένο ένα χρωματιστό φουλάρι, να την προστατεύει, τάχα μου, από τον παγωμένο αέρα, το κρύο και το χιόνι, που συνέχιζε να πέφτει.
Σταμάτησε στη στάση, σκυφτή, ζαρωμένη από την ταλαιπωρία και το κρύο, να περιμένει το λεωφορείο.
Ένας καλοντυμένος κύριος, που κρατούσε μια …σοβαρή τσάντα – χαρτοφύλακα, περίμενε κι αυτός στη στάση, λίγο παραπέρα, έχοντας φροντίσει να διατηρήσει μια απόσταση…
Μια άλλη κοπέλα, περίμενε κι αυτή στην στάση. Κοίταξε πολλές φορές τα ξυπόλυτα πόδια της γριούλας, αλλά δεν μίλησε…
Κάποια στιγμή, ήρθε και το λεωφορείο· η γριούλα ανέβηκε τελευταία, αργά και με δυσκολία…
Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.
Ο καλοντυμένος κύριος και η κοπέλα της στάσης, κατευθύνθηκαν βιαστικά, προς τα πίσω καθίσματα.
Ένας άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα, στριφογύριζε στο κάθισμά του κι έπαιζε αμήχανα με τα δάχτυλά του. “Γεροντική άνοια”, σκέφτηκε…
Ο οδηγός, που είχε δει τα γυμνά της πόδια καθώς ανέβαινε, σκέφτηκε: “Αυτή η γειτονιά, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια! Καλύτερα να ζητήσω να με βάλουν στην άλλη γραμμή, εκείνη της λεωφόρου”.
Ένα αγοράκι από τα απέναντι καθίσματα, αυθόρμητα, έδειξε τη γριάꞏ “Κοίτα μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη”…
Η μαμά του ταράχτηκε, άφησε της σκέψεις της προς στιγμή, και του χτύπησε το χέρι. “Μην δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό, το να δείχνεις“…
Μια άλλη κυρία, πήρε αυθαίρετα τον λόγο! “Αυτή θα πρέπει να ‘χει μεγάλα παιδιά…” είπε φωναχτά, καθώς τυλίγονταν μέσα στην γούνα της. “Τα παιδιά της θα πρέπει να ντρέπονται…!”
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια άλλη, δασκάλα, στη μέση του λεωφορείου, στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. “Λες και δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, έχουμε ν’ αντιμετωπίζουμε καταστάσεις σαν αυτές…” είπε σε μια φίλη της, που καθόταν δίπλα της.
“Φταίνε οι δεξιοί”, απάντησε η φίλη της. “Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους!”…
“Μα τι λες κυρία μου, οι αριστεροί φταίνε!”, μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. “Με τα προγράμματα πρόνοιας και τα επιδόματά τους, κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς”…
“Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν”, είπε ένας άλλος, που έμοιαζε σπουδαγμένος. “Αν αυτή η γριά, αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα”…
Και όλοι αυτοί… κουνούσαν το κεφάλι τους, ικανοποιημένοι για την οξύνοια τους, που έβγαλαν τέτοια συμπεράσματα “βαθιάς” ανάλυσης…
Αλλά ένας έμπορος, αισθάνθηκε προσβολή, από τις εξ’ αποστάσεως κι εκ του ασφαλούς, μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας.
“Πάρε, κυρία, να αγοράσεις παπούτσια!” Η γριούλα τον ευχαρίστησε ταπεινά κι εκείνος γύρισε στη θέση του, ευχαριστημένος, που ήταν …άνθρωπος της δράσης…
Μια καλοντυμένη κυρία, τα πρόσεξε όλα αυτά, κι άρχισε να προσεύχεται από μέσα της: “Κύριε, δεν έχω χρήματα… Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα! Εσύ έχεις μια λύση για όλα! Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται αυτή η φτωχιά γριούλα για τα Χριστούγεννα”…
Καθώς το λεωφορείο συνέχιζε την διαδρομή του, ένα νεαρό παλικάρι ανέβηκε στην επόμενη στάση.
Φορούσε ένα χοντρό, ζεστό μπουφάνꞏ είχε ένα καφετί φουλάρι και ένα μάλλινο σκούφο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής.
Ο νεαρός, κουνούσε το σώμα του με τον ρυθμό της μουσική που άκουγε…
Πήγε και κάθισε στην κενή θέση, απέναντι στη γριούλα.
Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε.
Πάγωσε.
Κάρφωσε το βλέμμα του στα γυμνά πόδια της γιαγιάςꞏ μετά κοίταξε τα δικά του πόδια…
Ο νεαρός, φορούσε ακριβά, ολοκαίνουργια παπούτσια.
Μάζευε λεφτά από το χαρτζιλίκι του, αρκετό καιρό τώρα, για να τ’ αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα…
Το παλικάρι έσκυψε, και άρχισε να λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών του.
Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια, μαζί και τις μάλλινες κάλτσες του.
Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
“Γιαγιάκα”, της είπε, “βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια… Εγώ… έχω κι άλλα!”
Προσεκτικά κι απαλά, σήκωσε τα παγωμένα της πόδια, και της φόρεσε πρώτα τις μάλλινες κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του.
Η γριούλα, του χάιδεψε στοργικά το κεφάλι και τον ευχαρίστησε δακρυσμένη…
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση.
Ο νεαρός, κατέβηκε με την ίδια άνεση που είχε ανέβει, και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι, λικνιζόμενος ελαφρά στον ρυθμό της μουσικής που άκουγε…
Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε, ενώ σιγά σιγά χάνονταν από τα φώτα του δρόμου…
“Μα ποιος είναι;”… ρώτησε ένας.
“Πρέπει να είναι Άγιος…” είπε κάποιος άλλος.
“Πρέπει να είναι Άγγελος…” ακούστηκε μια άλλη φωνή.
“Κοιτάξτε! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!” φώναξε κάποια.
“Είναι …ο Χριστός…!” είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που το χτύπησε η μαμά του γιατί είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε:
“Όχι μαμά, τον είδα πολύ καλά! Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ!”…
Ας μην ξεχνάμε να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πάνω απ’ όλα, και καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου. Να κρίνουμε λιγότερο, να βοηθάμε περισσότερο, όταν μπορούμε. Άλλωστε, από την “ανθρωπιά” παράγεται και η “φιλανθρωπία” (σαν λέξη και σαν πράξη)…
*** Οι εικόνες είναι από ΑΙ image generator, για την βελτίωση του story-telling.
Άφησε ένα σχόλιο...